Wie de afgelopen weken op de Heizelvlakte rondhing, kon het al opgemerkt hebben; her en der borden met wiskundige tekens die de weg wezen naar parkings rond het Koning Boudewijnstadion. Niet zomaar natuurlijk, maar volledig in het teken van The Mathematics Tour waarmee Ed Sheeran maar liefst twee avonden op rij de sporttempel zou vullen. Een popidool als Ed Sheeran heeft dan ook niet veel introductie meer nodig. Met zo’n tachtig miljoen luisteraars per maand staat hij al een tijdje op één in de globale streaminglijst van Spotify, en dat is niet verwonderlijk als je weet dat z’n vijf succesvolste nummers op dat platform samen al vlotjes de kaap van 7,7 miljard streams overbruggen. Een succesvolle artiest als Sheeran kan natuurlijk rekenen op een schare enthousiaste fans, maar evengoed op een massa mensen die z’n muziek verafschuwen. Van ‘rosse trol’ tot ‘muzikaal genie’, de meningen durven al eens uit elkaar te liggen als het over de sympathieke kerel gaat. Wij zijn vanzelfsprekend gebonden aan onze bloedeed van objectiviteit, en dus stapten wij met een coole tred in de benen en een neutrale blik in de ogen het Koning Boudewijnstadion binnen.
In het stadion viel meteen de indrukwekkende opstelling van het podium op: midden op het plein een groot, rond podium met daaromheen zes hoge masten vol lichtconstructies. In de masten hingen grote schermen in de vorm van gitaarplectrums, boven het hoofdpodium zweefde een immens cilindervormig LED-scherm. De schermen baadden in rode en gele tinten en toonden bewegende beelden van het hoesontwerp van =, Sheerans laatste album. Alles stond dus al helemaal in het teken van Venetiaans blonde bard, maar alvorens hij ons zou toezingen, was het nog de beurt aan twee voorprogramma’s. De Londense Cat Burns had de eer om het stadion als eerste op te warmen, al was dat op dat moment nog maar zo’n vierde gevuld. Burns is gezegend met een warme stem en bracht haar soulvolle pop in Brussel met veel enthousiasme en inzet, maar helaas ging dat iets te veel verloren in de galmende echo van de arena. Bovendien sloeg de vlam niet helemaal in de pan waardoor Burns eerder aanvoelde als achtergrondmuziek in plaats van een volwaardig voorprogramma. Wij zien de muziek van Cat Burns voorlopig dan ook beter tot zijn recht komen in een kleinere zaal, want in het Koning Boudewijnstadion wist ze nog niet meteen een stevige indruk na te laten.
De Engelse Maisie Peters en haar band zorgden als tweede voorprogramma dan voor wat meer pit. De opener “You Signed Up For This” en de sfeervolle afsluiter “John Hughes Movie” baadde in een poppy eightiessfeertje, maar wat we tussenin hoorden, schipperde voornamelijk tussen ninetiespop en hedendaagse zomerse beats. Helaas had Peters ook af en toe af te rekenen met de echo van het stadion, en dit zorgde vooral voor een domper tijdens het zonnig niemendalletje “I’m Trying (Not Friends)“. Al bij al brachten Peters en haar band een plezierige set met vluchtige hits die je zo weer vergeten bent, maar ze deden het met zo’n enthousiasme dat je in elk geval van het moment kon genieten. Ongetwijfeld zullen ze wat nieuwe fans gewonnen hebben in het publiek, want de muziek van Maisie Peters sluit behoorlijk goed aan bij de meer poppy sound van Ed Sheeran.
Natuurlijk was iedereen in het stadion er om Ed Sheeran zelf te zien, en de spanning steeg dan ook naarmate we dichter bij het geplande startuur kwamen. Sheeran zou uiteindelijk met een kwartiertje vertraging beginnen. Wanneer een digitale klok op het hoofdscherm vijf minuten na het geplande startuur de laatste tien minuten begon af te tellen, sloeg dan ook een zucht van opluchting doorheen het stadion. Beginnen deed Sheeran alvast met wat bangers; een knallende versie van “Tides” opende de set met de bard centraal op het grote podium en de muzikanten verspreid aan de voet van de grote masten. Sheeran zat meteen goed bij stem en de muur van geluid die de band tijdens de strofen op Brussel losliet, vormde een stevige barrière tegen de galm van het Koning Boudewijnstadion. Die muur werd alleen maar verstevigd tijdens het scheurende “BLOW“, een van Sheerans meest rechttoe rechtaan rocknummers. Wie was ingedommeld door de voorprogramma’s, was ongetwijfeld weer wakker geschud door de tandem “Tides” en “BLOW“. Ideale showopeners dus.
De rest van de avond bracht Ed Sheeran een gebalanceerde selectie van de uitgepuurde akoestische gitaarliedjes en de ritmische pop waarmee hij al jaren de afspeellijsten domineert. Met meer dan twintig nummers op de setlist volgde een gevarieerde selectie uit ×, +, ÷ en het vorig jaar verschenen =, al kreeg dat laatste natuurlijk het meeste aandacht. Sheeran stond duidelijk met plezier op het podium en zocht voortdurend interactie met het publiek. Tijdens de nummers liep hij enthousiast over het podium en maande hij aan tot meezingen en applaudisseren. Na elk nummer volgde een spontane boodschap aan het publiek, gaande van bondige achtergrond bij het volgende nummer op de setlist tot dwaze grapjes. Zijn reputatie van guitige speelvogel werd dan ook helemaal ingelost.
Het grootste deel van het optreden stond Ed Sheeran alleen op het podium de mensenmassa te entertainen, en dat is op zich al een bewonderenswaardig gegeven. Sheeran is natuurlijk gekend om de effecten die hij kan opbouwen met de looppedalen van zijn gitaar, en dat talent werd vanavond in Brussel nog maar eens bewezen. De manier waarop hij vanuit het niets een popnummer als “Shivers” live wist op te bouwen met loops en samples was behoorlijk indrukwekkend, en het gaf de meeste nummers heel wat meer pit en ziel dan de albumversies. Wanneer hij zich in Brussel echter beperkte tot pure stem en tokkel kwam het enige knelpunt van de show naar boven, en dat was de vertrouwde galm van het Koning Boudewijnstadion. Vooral in de eerste helft van het optreden weerkaatste de stem in de rustige nummers zoals “I’m A Mess” tussen de wanden, waardoor Sheeran zelfs zonder loops leek te klinken als een Iers knapenkoor. Vanaf de hitsingle “Lego House” was dit euvel gelukkig minder storend, waardoor de liedjes muzikaal toch nog goed tot hun recht kwamen. Echt rustig ging het er uiteindelijk nooit lang aan toe, want Sheeran liet elke ballad met een grijns opvolgen door opzwepende popriedels.
Ed Sheeran heeft al een hele hoop hits bij elkaar geschreven en tot groot genoegen van de fans passeerden die allemaal de revue in Brussel. Het is moeilijk om specifieke hoogtepunten te kiezen omdat Sheeran doorheen de show de sfeer wist op te bouwen en op het juiste moment koos voor rustige melodramatiek of springerige pop. “Castle on the Hill” sloeg zo al vroeg in de set in als een bommetje en deed het publiek vrolijk op en neer springen, terwijl “Don’t” (live uitgebreid met een stukje “No Diggity“) uitnodigde om enthousiast mee te brullen en dansen. Andere hoogtepunten waren het breekbare “Give Me Love“, “Perfect” dat werd omarmd door heel het stadion en een stampende versie van “Galway Girl” dat live met een speelse folkviool werd versterkt.
Vanzelfsprekend droeg de indrukwekkende podiumopstelling ook bij aan de sfeer van het optreden. De zes masten die het podium centraal omringden, zorgden op bepaalde momenten voor een indrukwekkende lichtshow en de monitors versterkten het geheel met sfeervolle beelden. “Sing” werd vanzelfsprekend stevig meegezongen, maar werd door de lichtshow die baadde in zwart en wit helemaal naar een hoger niveau getrokken. “Bloodstream” kreeg dan weer warm, rood licht met zich mee en een donderende finale inclusief vuureffecten. Het bleek het ideale spervuur te zijn om de bisronde aan te kondigen, eentje die met “Shape of You” en “Bad Habbits” werkelijk iedereen in beweging kreeg. De wereldhits werden nog gevolgd door een stomende versie van de fanfavoriet “You Need Me, I Don’t Need You” en zo stuurde Ed Sheeran iedereen tevreden naar huis.
Ed Sheeran stond in het Koning Boudewijnstadion met een indrukwekkend podium, een gebalanceerde setlist, een pienter uitgedachte show en bovenal tonnen spelplezier. Of je die elementen nu optelt, aftrekt, vermenigvuldigt of deelt, de uitkomst blijft in alle gevallen dat hij een sterk optreden heeft neergezet. Toen wij op onze fiets het verkeersinfarct van de Heizelvlakte doorkruisten, hadden we dan ook een gelukzalige glimlach op ons gezicht. Tachtig miljoen luisteraars per maand hebben dan ook niet zomaar ongelijk.
Zaterdag 23 juli treedt Ed Sheeran nog eens op in het Koning Boudewijnstadion, tickets zijn nog steeds te koop.
Tides BLOW I’m a Mess Shivers The A Team Castle on the Hill 2step Don’t Lego House Give Me Love Visiting Hours Own It / PERU / Beautiful People / I Don’t Care Overpass Graffiti Galway Girl Thinking Out Loud Love Yourself (cover Justin Bieber) Sing Photograph Perfect Bloodstream Afterglow
Shape of You Bad Habits You Need Me, I Don’t Need You
Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *
Stuur mij een e-mail als er vervolgreacties zijn.
Stuur mij een e-mail als er nieuwe berichten zijn.
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Lost your password? Please enter your email address. You will receive mail with link to set new password.