Vrijdagmiddag en de zon scheen, want de nu volgende scène speelt zich af in het zuiden van Portugal en daar schijnt de zon altijd. Met de gezonde dorst die past bij het einde van de week besloot ik het middagrondje met de hond met het aangename te combineren door op een terras te gaan zitten. Bij een waterplaats voor vakantiegangers, want mijn Portugees is nog verre van toereikend voor een discussie over voetbal aan de arbeiderstoog op de hoek.

Een strandbarretje dus, waar ik mijn buitenlandsheid onderstreepte door een grote Super Bock te bestellen. Met de hond als ijsbreker raakte ik al snel aan de praat met Nederlanders op meivakantie. Van een stel kwam de vrouw kijken wat ik op mijn bordje had (te dure en veel te diep gefrituurde kipvleugels en heerlijke ansjovisjes in knoflook en olie) en we raakten aan de praat.

In het staartje van hun vakantie vertelde ze wat voor zegen de reis was geweest. Iedere dag blauwe luchten, alleen maar vriendelijke mensen en prijzen die weliswaar niet superveel lager liggen dan in Nederland, maar toch het gevoel geven dat het allemaal weer een beetje kón, dat rollen met die euro’s.

Ze vernam met enige jaloezie (het goede, bemoedigende soort, niet dat afgunstige) dat vrouw en ik ons huis hebben verkocht om in de Algarve een vreedzaam boomerbestaan te gaan leiden, en vertelde dat na de spanning van de coronajaren het opgelaaide gejaagde van Nederland haar zo tegenstond. Te druk, te snel, te veel en alles moet moet moet maar terwijl de kosten voor het levensonderhoud een diagonale lijn trekken door het huishoudboekje.

In Portugal laten ze zich niet zo opjagen. Ik wees op m’n te grote glas bier, waarvan het laatste derde al lang lauw was geworden in de warme namiddagzon. ‘Hieraan herken je de toerist,’ zei ik, want ik woon hier nog niet lang genoeg. ‘Je moet doordrinken als je van koud pils houdt. Dat doen de Portugezen beter: die bestellen flesjes van 20 centiliter. Dat krijgt de kans niet om warm te worden zonder dat je er sneller voor moet drinken.’

Tot mijn verbazing kreeg ze vochtige ogen en ik vroeg of het een beetje ging. ‘Ja hoor,’ zei ze. ‘Maar dit is precies wat we in Nederland verkeerd doen. Rennen, rennen, rennen om het allemaal bij te houden en nu is er geen houden meer aan.’

We namen afscheid en ze benadrukte dat ze het kleine flesje zou onthouden als ze weer thuis was. Ikzelf dacht er aan terug omdat ik, bevangen door een vlaag van oververmoeidheid, weer eens geconfronteerd werd met m’n eigen neiging om ook hier een heetgebakerd Hollands tempo aan te houden. Kleine biertjes blijven langer koel.

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.